ازدواج موقت (صیغه) چیست؟
ازدواج موقت (صیغه) چیست؟
ازدواج موقت یا مُتعَه یا نکاح مُنْقَطِع یا عقد موقت نوعی ازدواج است که زن با خواندن صیغه‌ای، خود را برای زمانی معین و محدود به ازدواج مرد در می‌آورد.
این نوع ازدواج، در قانون مدنی ایران به رسمیت شناخته شده و ازدواج موقت در ایران به نام صیغه یا صیغه محرمیت معروف می‌باشد.
متعه یا ازدواج موقت بدین معناست که زن، شخصاً یا به وسیله وکیل خویش، خود را برای مدتی معلوم با مهریه تعیین شده به ازدواج مردی درآورد که در ازدواج با او مانع شرعی (دینی) نداشته باشد.
مانع شرعی در ازدواج موقت (صیغه) چیست؟
مانع شرعی (دینی) عبارت است از مواردی که از نظر شرعی، ازدواج ممنوع است مانند: خویشاوندی نسبی یا سببی یا شیری (رضاعی) یا عده یا شوهر داشتن
الفاظ در ازدواج یا صیغه موقت
در ازدواج موقت یا صیغه تنها اراده و رضایت زن و مرد برای تحقق عقد کافی نیست بلکه باید از الفاظی استفاده کرد که قصد طرفین (زن و مرد) را مبنی بر ازدواج یا صیغه موقت برساند. بنابراین معاطات (داد و ستد بدون عقد) در عقد ازدواج موقت پذیرفته نشده است. در اینکه خواندن صیغه ازدواج موقت با چه زبان و الفاظی باشد کافی است که لفظ فارسی باشد و لفظ عربی ضرورت ندارد و صیغه خاص نیز ضرورت ندارد، بلکه همین مقدار که الفاظ، قصد ازدواج موقت را برساند کافی است.
ایجاب و قبول ازدواج موقت
ایجاب یعنی: اعلام قصد ازدواج موقت، گوینده با مخاطب خود.
قبول، اعلام پذیرش آن امر است. ایجاب عموماً از طرف زن و قبول از طرف مرد می‌باشد.
توالی ایجاب و قبول: برای اینکه اراده هر دو طرف در نظر عرف و روال مربوط به هم باشد و فاصله بین ایجاب و قبول امکان توافق واقعی زوجین (زن و شوهر) را بر هم نزند.
بر اساس ماده ۱۰۶۵ قانون مدنی توالی عرفی ایجاب و قبول شرط صحت و درستی عقد است.
یعنی قبول باید در زمانی گفته شود که عرف آن را متوالی و مربوط به ایجاب بداند.
ایجاب و قبول توسط ولی (سرپرست) در ازدواج موقت
بر اساس ماده ۱۰۶۳ قانون مدنی ایجاب و قبول ممکن است از طرف خود مرد و زن صادر شود و یا از طرف اشخاصی که قانوناً حق عقد دارند.
با توجه به ماده ۱۰۷۱ قانون مدنی، منظور از اشخاصی که قانوناً حق عقد دارند، موردی است که ازدواج یا صیغه موقت توسط ولی و سرپرست انجام می‌شود و این ماده نمی‌خواهد مورد وکالت را بیان کند. تعیین زن و شوهر به طوری که برای هیچ یک از طرفین (زن و مرد) در شخص طرف دیگر شبهه نباشد شرط صحت و درستی نکاح (ازدواج) است.
ازدواج مرد ایرانی با زن غیرایرانی مسلمان
